Zo, dat was ‘m dan. Mijn scriptie is klaar om met lof bezongen danwel genadeloos afgekraakt te worden. De printer zucht de laatste blaadjes uit en met het kostbare goed tegen mijn lijf gedrukt loop ik richting Erasmusgebouw. De spiegels in de lift begroeten me met een sneue aanblik: rode blosjes verraden een net iets te grote inspanning en de haren op mijn hoofd lijken een groeirichting te hebben aangenomen naar de handen die er de laatste acht maanden permanent huisden. Wanhoop was nabij. Maar nu begint enige trots in mij te borrelen met elke verdieping die ik stijg. Misschien kan ik er toch best wat van? In gedachten zie ik mezelf al de louterende worden van de docent in ontvangst nemen, de bul, glimmend van belofte, binnen handbereik….
‘Verdieping negen’. Mevrouw de lift roept me tot de orde: de laatste taak moet volbracht worden! Met mijn laatste krachten strompel ik naar de deur van het secretariaat, daar waar het Grote Inleveren gaat gebeuren. Mijn geesteskindje zweeft in mijn hand voor de opening van het postvakje, het ultieme moment uitstellend, alsof ze geen afscheid van me kan nemen, de schat. Maar dit is toch echt het eindstation, ik draag je nu over. Zo, daar lig je dan.
Verwachtingsvol blijf ik staan, maar het postvakje zegt geen dankjewel. Dom ja, realiseer ik me, maar je verwacht toch iets als je klaar bent met het laatste schrijfsel van je studentenleven. Ik wacht nog even of er niet een handje uit het postvakje komt dat confetti strooit, of dat de scriptie als in een Disneyfilm begint te stralen. Maar nee, niks van dit al.
Er zou een scriptieontvangstcomité moeten bestaan, dat je verwelkomt met een glaasje champagne, een Hongaarse accordeonist en drie mensen die hoera roepen – als je acht maanden in gillende eenzaamheid aan het schrijven bent geweest, ben je zielsgelukkig met een Hongaarse accordeonist en drie hoera-roepende mensen. Ineens besef ik mijn sneuheid en druip af. Een scriptie inleveren is tamelijk onbevredigend.